Ojczyzną dekorowania potraw i stołów fantazyjnie rzeźbionymi owocami i
warzywami są kraje azjatyckie. Za kolebkę tej sztuki uważa się
Tajlandię i kraje ościenne, także Japonię.
Pierwsze wzmianki o
fantazyjnym wycinaniu warzyw i owoców pojawiły się w Chinach za czasów
dynastii Tang w panującej w latach 618 - 907.
Za okres rozkwitu carvingu uważa się czasy dynastii Song rządzącej
Chinami w latach 960 -1279.
Wtedy to carving opuścił wyłącznie cesarskie komnaty i przeniósł się na
stoły klasy średniej.
W tamtych czasach uważano że dobre plony są uzależnione od sił wyższych
i w ten sposób starano się podziękować za dary natury i obfite plony.
W Sukhothai (obecnie Tajlandia) w drugiej połowie XIV wieku a dokładnie w
1364 roku jedna z żon cesarza Phra Runga, Nong Noppharat rzeźbami z
owoców i warzyw udekorowała pływające lampiony krathongi które wyglądały
jak lilie wodne. Nong była wyznawczynią braminizmu. W myśl wierzeń i
tradycji Budda musiał się podzielić darami z Matką Wodą boginią Mae
Khongha. Cesarz Phra Rung tak się zachwycił lampionami że postanowił co
roku obchodzić to wydarzenie w pierwszą księżycową listopadową noc. Tak
narodziło się święto nazywane Loy Krathong. Od tego czasu sztuka
rzeźbienia w warzywach i owocach nie tylko w święto Loy Krathong stała
się popularna na cesarskim dworze.
Mistrzyniami tej sztuki stały się nadworne kucharki a z czasem i
gospodynie domowe które w progu swych domów witały gości fantazyjnie
wyrzeźbionymi owocami.
Obecnie w Tajlandii carving włączony jest w
program zajęć szkolnych jako dziedzictwo narodowe wymagające
propagowania i ochrony. Również z tego powodu przywiązuje się wagę do
zachowania odrębności narodowej i dekoruje się potrawy tak, by stały się
ciekawe i nietypowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz